یک سوال...
مادربزرگم آلزایمر داشت. هیچ کسی را نمی‌شناخت. حتا خودش را هم نمی‌شناخت. همه چیز از یادش رفته بود. حتا راه رفتن هم از یادش رفته بود. مثل بچه‌ای تازه متولد شده احتیاج به مراقبت داشت. مادربزرگم وقتی که مرد سنی نداشت. هفتاد و پنج سالش بود. بدون هیچ گونه بیماری دیگری، نه دیابت، نه فشار خون، نه مشکل قلبی عروقی و نه هیچ مشکل دیگری به جز فراموشی. مادربزرگم نمی‌دانست کیست؟ کجاست؟ اطرافیانش آشنا هستند؟ غریبه اند؟ مادربزرگم عذاب می‌کشید و عذاب میداد. مادربزرگم جلوی چشم‌های خودم رفت. افت فشار و بعد ایست قلبی.
من آن زمان سال اول پزشکی بودم. سی پی آر و احیای قلبی عروقی بلد نبودم. هیچی بلد نبود. زنگ زدیم اورژانس. آمد. اما مادربزرگم دیگر مرده بود. این‌ها را گفتم که از شما یک سوال بپرسم.
پنج سال از آن روز گذشته اما هنوز که هنوز است من فکر میکنم شاید می‌شد مادربزرگم را با سی پی آر برگرداند. هنوز که هنوز است گاهی فکر میکنم اگر آن اتفاق امروز می‌افتاد من باید چکار میکردم؟ باید ماساژ قلبی میدادم؟ سی پی آرش میکردم؟
در نظر بگیرید که بعد از سی پی آر، به خصوص در یک آدم مسن حتما دنده‌ها می‌شکنند. ممکن است آن فرد برگردد. ممکن است در سی سی یوی یک بیمارستانی بستری‌اش کنند و بعد چند روز دیگر، بعد از تحمل یک عالمه درد و سختی فوت کند. ممکن است زنده بماند. ممکن است دنده‌های شکسته توی قلب و ریه‌های فرد فرو برود و پارگی ایجاد کند. ممکن است هر اتفاقی بیفتد. این را در نظر بگیرید که اگر برگردد چند صباحی به عمرش اضافه شده به علاوه‌ی دردی که ممکن است تحملش را نداشته باشد.
بگذارید سوالم را اینطور بپرسم: آدم مسنی هست که در حال زجر کشیدن است. با پیری و همه‌ی مشکلاتش. آدم مسنی هست که در حال زجر کشیدن نیست اما از کِبَر سن حالا وقت مردنش شده. جلوی شما دچار ایست قلبی می‌شود. شما پزشکید. آن مریض را سی پی آر می‌کنید؟
شاید الان اگر در چنین وضعیتی قرار بگیرم در لحظه تصمیمم این نباشد که فقط بنشینم و نگاه کنم. اما واقعا چکار باید کرد؟
من خودم هم اگه توی اون موقعیت باشم شاید همچین کاری بکنم. حالا نه صرفا به این دلیل که هر اتفاقی بیفته به خواست خداست، به خاطر اینکه خب من آموزش دیدم برای اینکه یه کاری بکنم... نمیدونم.
ولی ببین یک آدمی خیلی طبیعی داره در اثر کهولت سن می‌میره. من برای چی باید دست ببرم توی کار طبیعت؟
حالا اگه یه آدم غریبه باشه که نمی‌شناسیش چی؟
مرسی از اینکه جواب دادی. :)
درسته.. ممنونم
حالا شما خدا رو بخون "طبیعت".
یک همچین سوالی در مورد بیمارای سرطانی هم برای ما بود. اینجا یه بیمارستانی هست که واقعا بعضی روزا دو سه تا مریض سرطانی سی پی آر می‌شن. که معمولا هم برنمی‌گردن. سوال همین بود که آیا واقعا زنده نگه داشتن یه بیمار سرطانیِ اند استیج که واقعا دیگه هیچی ازش نمونده کار درستیه یا نه؟ خب اونجا سی پی آر می‌کنن. و همه‌ی تلاششونو می‌کنن. که به نظر من اخلاقی هم هست.
در این مورد نظرت چیه؟
شرایط سختیه اما بازم به نظرم با کسی که داره به مرگ طبیعی می‌میره متفاوته. نمیدونم. نمیدونم چی بگم.
ممنونم.. حتما می‌بینم در اولین فرصت. :)
قرار نیست چنین اتفاقی بیفته. مغزی که آتروفی شده دیگه به حالت عادی برنمی‌گرده.
ممنون از جوابت.
واقعا به نظرت این مثالی که زدی به سوال من ربطی داشت؟
احتمال نود و پنج درصد آره.البته اینکار کاملا غریضی انجام میشه اینو مطمنم چون من از طرفدارای سخت این جمله ام که "تو زمان درد،مرگ بهترین راهه."
اما بازم میگم شاید فقط یه جمله یه صحنه یه صدا باشه که اون بعد از نجاتش حس کنه و واقعا از ته قلبش لبخند بزنه یا یه کسی،ننیدونم فرزند نوه پدر فلان و بهمان؛یه لبخند بزنن از بودنش.
مگه ما تو زندگی مزخرفمون چی به جز چندتا لبخند داریم که یه عمر بهشون فکر میکنیم.خلاصه اینکه معتقدم شخص که نجات پیدا کنه شاید بتونه برای یه لبخند با احتمال نمیدونم چند درصد دردشو تحمل کنه.عرچند شایدم نتونه....//