بیست و یک
تنها راه تحمل هستی این است که در ادبیات غرقه شوی، همچنان که در عیشی مُدام.
| گوستاو فلوبر _ نامه به دوشیزه لوروایه دشانتپی، ۴ دسامبر ۱۸۵۸ |
زندگی‌ام هرگز چیزی به‌جز واژه‌ها نبوده است
تنها راه تحمل هستی این است که در ادبیات غرقه شوی، همچنان که در عیشی مُدام.
| گوستاو فلوبر _ نامه به دوشیزه لوروایه دشانتپی، ۴ دسامبر ۱۸۵۸ |
:)
فلوبر حتی حسرت زندگی شخصیت‌هایی که آفریده بود را می‌خورد. می‌گویند که او با شخصیت‌هایش حرف می‌زد و در واپسین لحظات زندگیش گفته است «بواری پتیاره. تو زنده می‌مانی و من می‌میرم...»
چه جالب. نمی‌دونستم.