من آدمِ پاره کردن دفترهای خاطرات ام
اینجا تبدیل شده به گوشه‌ی امن زندگی من، اصلا برای همین اینجا را ساختم. حرف زدن به عنوان یک سوزن، جایی در انبارِ کاهِ اینترنت، با اسم و فامیل واقعی خودت وقتی که می‌دانی تقریبا هیچ کس نوشته‌هایت را حتا از سر اتفاق هم نمی‌خواند.
من، آدمِ پاره کردن دفترهای خاطرات ام. آدمِ نوشتن و بعد پشیمان شدن و پاک کردن و خط زدن و سوزاندن و هرچی.
اینجا شاید برای من شبیه یک زباله‌دان بزرگ باشد که نوشته‌هایم را بعد از نوشتن درونش می‌اندازم. زباله‌دانِ نوشته‌های بی سر و ته و با سر و ته کسی که دلش نمی‌خواهد مخاطب داشته باشد.
