آه از آن سوز و نیازی که در آن محفل بود
سال‌ها پیش که با دوربین به دردنخور گوشی به دردنخورم عکاسی می‌کردم یک کلکسیون‌طور جمع کرده بودم از پرنده‌های نشسته روی کابل‌های برق. تنها، جفت، گروهی. هرچی. امروز صبح بعد از مدت‌ها این عکس را گرفتم. تماشای یک پرنده‌ی تنها روی کابل برق به خصوص زیر آسمان ابری یا بارانی همیشه من را یاد خودم می‌اندازد.
چه عکسی زیبایی!
من هم این عکس ها را دوست دارم و سعی می کردم بگیرم.
احتمالا ادم های زیادی از این عکس ها می گیرند /گرفته اند، برایشان حس خوبی داشته.
چند وقت پیش اینجا که برف اومد، دوتا کبوتر سفید و یکیشونم قهوه ای نشسته بودن روی چراغونی های شهر و روشون برف نشسته بود. یطوری بی حرکت بودن که فکرکردم مردن و خشک شدن.
اوناهم منو یاد خودم انداختن. هیهی.
+ عکس پست خیلی هنری شدهTT